عمر بر امید فردا می رود                                     

غافلانه سوی غوغا می رود

روزگار خویش را امروز دان

بنگرش تا در چه سودا می رود               سودا = آرزو ، عشق

گه به کیسه، گه به کاسه عمر رفت

هر نفس از کیسه ما می رود

مرگ یک یک می برد وز هیبتش

عاقلان را رنگ و سیما می برد

مرگ در راه ایستاده منتظر

خواجه بر عزم تماشا می رود                      بر عزم = به قصد

مرگ از خاطر به ما نزدیکتر                             خطر = ذهن ، فکر

خاطر غافل کجاها می رود

تن مپرور، زان که قربانی است تن

دل بپرور، دل به بالا می رود

چرب و شیرین کم ده این مردار را                         مردار در این بیت = جسم و تن

زان که تن پرورد رسوا می رود                                تن پرورد = تن پرورده

چرب و شیرین ده ز حکمت روح را

تا قوی گردد که آنجا می رود.                                                   مولوی

دو رباعی زیر از ابوسعید ابوالخیر

ما دل به غم تو بسته داریم ای دوست

درد تو بجان خسته داریم ای دوست

گفتی که به دلشکستگان نزدیکم

ما نیز دل شکسته داریم ای دوست

+++++++++++++

گر بر در دیر می نشانی ما را

گر در ره کعبه می دوانی ما را

اینها همگی لازمه ی هستی ماست

خوش آنکه ز خویش وا رهانی ما را