صحبت گیتی که تمنا کند                   با که وفا کرد که با ما کند

گنبد پوینده که پاینده نیست               جز به خلاف تو گراینده نیست

گه ملک جانورانت کند                        گاه گل کوزه گرانت کند

ملک رها کن که غرورت دهد                ظلمت این سایه چو نورت دهد

سر مکش از صحبت روشندلان             دست مدار از کمر مقبلان

صحبت نیکان ز جهان دور گشت            خوان عسل خانه زنبور گشت

دور نگر کز سر نامردمی                       بر حذر است آدمی از آدمی

معرفت از آدمیان برده اند                      و آدمیان را ز میان برده اند

دانه به انبازی شیطان مکار                  تا ز یکی هفت صد آید به بار

هر نظری را که برافروختند                    جامه به اندازه تن دوختند

هر نفسی حوصله ناز نیست               هر شکمی حامله راز نیست