گوشه ای از رساله ی دل و جان ( خواجه عبدالله انصاری )

الهی! عاجز و سرگردانم، نه آنچه دارم دانم، و نه آنچه دانم دارم.

الهی! اگر بر دار کنی رواست، مهجور مکن؛ و اگر به دوزخ فرستی رضاست، از خود دور مکن.

الهی! مکش این چراغ افروخته را، و مسوز این دل سوخته را.

الهی! تا از مهر تو اثر آمد، همه مهرها  سر آمد.

الهی! گفتی کریمم، امید بدان تمام است؛ تا کرم تو در میان است، ناامیدی حرام است.

عشق مردمخوار است، بی عشق مردم خوار است.

عشق نه نام دارد و نه ننگ، نه صلح دارد و نه جنگ.

قصه ی دوستی ( دوستی با خدا ) دانی که چرا دراز است؟ زیرا که دوست بی نیاز است.

اگر یک کس از دوستان او را قبول کردی، برستی، و اگر یک کس از دوستان او تو را قول کرد، به حق پیوستی.

جز راست نباید گفت، هر راست نشاید گفت.

ادامه دارد............